منتخب

سخن پيرامون مقامات «اُمراء منتخَب» است، لذا از كلام خداي متعال كه منتخِبِ پادشاهان هستي است آياتي و از پيامبر اعظم صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم و عترت طاهرين عليهم السلام در موضوع اين انتخاب و ويژگيها و خصائص آن، از جمله ويژگيِ حيات بخشي و سعادت آفرينيِ ولايت در جامعه ي بشري و نيازمندي انسان به اين ولايت سخناني مي آوريم، و از او به وساطت اُمراء هستي، محمد و آل محمد (صلوات الله عليهم اجمعين) مدد مي جوييم.

سيد محمود بحرالعلوم - قم مقدّسه

ميلاد حضرت فاطمه زهرا عليها السلام

20 جمادي الثاني/1430

مي رسد.

يكي از مهمترين دستورات الهي، دستور «أقم الصلوة» (6) است، خوب صلوة، يك مفهوم ظاهري دارد و آن اركان مخصوصه است، كه بايد مكلّف همواره به اين تكليف عمل نمايد، و يك مفهوم باطني و آن توجه به ولايتِ برگزيدگان الهي، مودت آنان و إقامه ي حق آنان است.

جاي «إنها» آورده باشد و كبيره بودن ولايت براي آن است كه كسي تحمل آن را نمي تواند بكند مگر كساني كه اهل خشوعند؛ و اهل خشوع شيعيانند كه مستبصر و بينايند و اين براي آن است كه اهل قيل و قالهايي كه از فرقه مرجئه و قدريه و خوارج و غير ايشان از ناصبيها هستند، همه به پيغمبري محمد صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم قائلند و منكر نبوت او نيستند و اختلافي در آن ندارند اما در ولايت من اختلاف كردند و منكر آنند مگر كمي از مردم كه خدا آنها را در كتاب عزيز خود وصف فرموده و گفته است كه «إِنَّها لَكَبيرَةٌ إِلاَّ عَلَي الْخاشِعينَ» يعني ولايت امر بزرگي است و تحمل آن را نمي كنند مگر كساني كه اهل خشوعند و آنها شيعيان مي باشند.

سرفرازند.

مطلب مهمي كه از آيه شريفه استفاده مي شود اينست كه، متابعت نكردن از ولايت و به قول قرآن كريم مُصلّي نبودن، باعث بدبختي انسان مي گردد.

پس اولين فريضه بعد از ايمان، اينست كه شخص مؤمن، در إقامه ي ولايتِ رسول الله و عترت آن حضرت، و پيروي از آن بزرگواران سعي و تلاش نمايد.

غيركامل تقسيم مي شود.

بديهي است كه انسان غيركامل محتاج انسان كامل است و بايد براي رسيدن به كمال دست به دامن افراد كامل گردد.

ارسال رسل و مأموريت دادن به اوصياء، براي پاسخ به اين نياز است.

وسيله ي كمال بشريت، اوامر و نسخه هاي معصومين است، ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ در قرآن كريم گوياي همين مسئله است. (25)

پس گفتار مخالف با دليل عقل و نقل مخالف بوده و انسان ناقص را از تمسك به افراد كامل «معصوم» باز مي دارد.

در زيارت جامعه مي خوانيم: «بِمُوَالاتِكُمْ تَمَّتِ الْكَلِمَةُ وَ …»

يعني به قبول ولايت شما اهل بيت كلمه ي ناقصه (انسان غيركامل) كامل مي گردد. (26)

براي همين خداوند متعال مؤمنين را ملزم به قبول ولايت كَلِمَةُ التَّقْوَي وَ أَعْلَامُ الْهُدَي (يعني اهل بيت) نموده است. (27)

ُّ وَ أَشْهَدُ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِكَ كَلِمَةُ التَّقْوَي وَ أَعْلَامُ الْهُدَي … (28)

البته اين الزام به ولايت و اين تعهد در برابر امامت، سابقه اش به روز جمعه «عالم ذر» بر مي گردد:

«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِذا نُودِيَ لِلصَّلاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ …» (29)

امروز كلمه ي تقوي حضرت بقية الله الاعظم (عجل الله تعالي فرجه الشريف) است و معتقدين به آن جناب، متقينند كه قرآن كريم هدايت را منحصر به ايشان دانسته است: «ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُديً لِلْمُتَّقِينَ (30)

إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ» (32)

با امامت اين ذخيره ي الهي، دين مبين و معارف هداة معصومين باقي و برقرار مي گردد و نور وجود آن محبوب، هميشه باقي و جاويدان است، مگر نفرمود: «كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ وَ يَبْقي وَجْهُ رَبِّكَ …» (33)

و مگر در دعاي كميل نمي خوانيم: وَ بِوَجْهِكَ الْبَاقِي …

را داري، كعبه از احترام الهي برخوردار است، كعبه مورد توجه موحّدين است، توجه به كعبه عبادت است و خلاصه، كعبه محور طواف مؤمنين است، و اينها همه با برتريهاي ديگر، ويژه ي امام و حجت الهي است. مثلاً شب قدر، ملائكه بر وجود امام طواف مي كنند.

به هر حال اين توصيفهاي قرآني و روائي كه از جانب مكلِف (خدا و رسول) بيان شده است، بي جا و حتي كم فائده و يك مدح صرف نيست.

مگر «يس وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ.» را نخوانده ايم؟ مگر آيات قرآن بي حكمت و بدون هدف است؟!

قرآن حكيم مي فرمايد: «وَ أَذِّنْ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجالًا وَ عَلي كُلِّ ضامِرٍ يَأْتِينَ مِنْ كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ (43)

توجه به امام زمان و حجّت دوران در هر عصر، يك وظيفه ي بزرگ و بزرگترين وظيفه است.

براي همين حاجي بايد معرفت حجت الهي را كسب نموده با بصيرت، اميرالحاج را ببيند و از او طلب هدايت و رستگاري كند.

درست است كه در نماز مي خوانيم: «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ (44)

اما فيوضات الهيه از جمله هدايت از طريق اهل بيت عليهم السلام به ما مي رسد.

حاجي به دستور شرع مطهر به دور كعبه طواف مي كند ولي بايد بداند كعبه، نماد عظمت، قداست، و محوريت امام و حجت خداوند متعال است.

چگونه محوريت قول پيامبر اعظم صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم مورد اتفاق است و همگان از سنّت ايشان سخن مي گويند، همين رتبه در آيه ي شريفه ي: وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ (45) براي عترت عليهم السلام كاملاً آشكار و معلوم است.

كعبه آن سنگ نشاني است كه ره گم نشود

حاجي احرام دگر بند ببين يار كجاست

پس اولاً مكتب عدالت و ميانه روي، مكتب حجج الهيه است

و ثانياً فلاح و رستگاري فقط در اين مكتب به بشريت ارائه مي گردد.

النَّاسِ تَهْوي إِلَيْهِمْ» (47)

پس اگر كسي در زمان غيبت به ولايت آل ابراهيم يعني عترت طاهرين عليهم السلام بي توجه باشد، و براي مقدمات ظهور، به خدمات فرهنگي (قرآني و ولائي) اشتغال نداشته باشد، فردا به سؤال «ما سَلَكَكُمْ في سَقَرَ» بايد پاسخ گويد.

بي توجهي به ولايت و امامت شارحين دين (عترت طاهرين عليهم السلام)، بي توجهي به همه ي خيرات و از جمله حج نيز به حساب مي آيد.

معيّت داشته و با همراهي امام معصوم به حركت توحيدي و سير الي الله ادامه دهند.

… وَ كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ (50)

كدام نعمت مي شود؟

آيا ذكر و ياد پيامبر اعظم صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم مصداق بارز و روشن عمل به دستور، ذكر آلاء نمي باشد؟

اين نعمت بزرگ كه با ولايت و صاحب اختياريش به همه، حتي انبياء (54) قبل از خود نور داده، مشكوتي كه مصباح (55) را دارا مي باشد آيا يادش «مأمور به» و مورد فرمان الهي نبوده است؟

اينجاست كه به بي مِهري بعضي از مدعيان توحيد بايد اشاره كنيم كه با بي توجهي به بزرگي رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم دين را تحقير كرده، آب به آسياب دشمنان اسلام، به ويژه يهود ريخته اند.

رسول وقتي مقدور است كه او و بزرگي پيامش در آئينه علي عليه السلام ديده شود.

يعني در آئينه وجود صاحب ولايت، عظمت معارف صاحب رسالت متجلي است، سنت را به عترت بايد شناخت، و با آدرس زوج بتول (عليهما سلام الله) بايد به معرفت رسول صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم رسيد.

رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم در آئينه نهج البلاغه، مُدرسّي بزرگ و مربّي عاليقدري است كه علي عليه السلام خود را شاگرد اين مَدرس و تربيت شده اين دانشگاه بزرگ مي داند.

پس ذكر رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم نمي تواند جداي از ذكر علي عليه السلام باشد، همانطور كه در دستور ذكر صلوات، پيامبر اعظم صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: بگو اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ و عَلَي آلِ مُحَمَّدٍ. (59)

شافعي اين چنين مي سرايد:

يا آلَ بيتِ رسولِ اللهِ حبكمُ

فَرْضٌ مِنَ اللَّهِ في القُرآنِ أَنْزَلَهُ

كفاكم منْ عظيمِ الفخرِ أنّكم

مَنْ لَمْ يُصَلِّ عَلَيْكُمْ لا صَلاة َ لَهُ

«اي اهل بيت رسول خدا! محبّت شما فريضه اي است كه از جانب خدا در قرآن آمده است. در عظمت و منزلت شما همين بس كه، هر كس بر شما درود نفرستد نمازش باطل است.» (اشاره به صلوات واجب در تشهّد نماز است). (60)

سابقاً اشاره اي به اين معنا شد كه توجه به صاحب ولايت و قبول رهبري ايشان، صلوة خاشعين است.

مفهوم شعر شافعي كه از رهبران غير شيعي مي باشد اين است كه؛ با سلام و صلوات بر آل محمد (صلوات الله عليهم أجمعين)، صلوتت را صلوة خاشعين كني.

صلوة بدون ذكر صلوات بر آل، صلوة مستكبرين است.

البته نمي دانيم شافعي به بزرگي كلام خودش واقف بوده،

يا فقط كلام حقي براي حقانيت ذريه ابراهيم (علي نبينا و آله و عليه السلام) يعني عترت طاهرين عليهم السلام به زبان او جاري شده است.

(64)

مگر نمي دانيم «أَنَا وَ هُوَ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ» را (65) پس ذكر اين دو پدر با هم بايد منظور نظر امت قرار گيرد.

چرا حلّال مشكلات را فراموش كنيم، به كدامين دليل امضاء كننده ي مقدرات را از ياد ببريم؟

آيا «إنا انزلناه في ليلة القدر» (66) را نبايد بفهميم و بشناسيم؟

اي برادر! قدر قرآن را بدان

آيه ي «يُفرَق» ز جان و دل بخوان

سوره ي قدر آمده تدريس دين

جان فداي رهبر قدر آفرين

جان فداي آنكه فرمان مي دهد

حكم او بر عاشقان جان مي دهد

جان فداي غايبِ حاضر جواب

منتقم بر كينه هاي بي حساب

جان فداي غائب خانه به دوش

ناظر نامردمان دين فروش

جان فداي حاكم غيب و حضور

عارفان راه را ماء طَهور

جان فداي سرور روح و ملك

حبّ او بر انس و جان باشد محك

ليلة القدر است قدر جاه او

آفرين بر حشمت و درگاه او

ليلة القدر آمده آئينه اش

علم مصبوب است نقش سينه اش

عزّت و ذلّت بود تقدير او

مالك مُلك و مَلك با اذن هو

صاحب قدر و شرافت اوستي

معدن جود و كرامت اوستي

طواف ملائكه كجاست، دور امير قدر، پادشاه مقدّرات، ابوتراب، مي داني ابوتراب امروز كيست؟

به عشق روي ماه تو، ديده پر آب مي شود

به ياد غربتت شها! دلم كباب مي شود

صاحب خانه ام تويي، مالك جان من بيا

به دور از ولايتت، جهان سراب مي شود

مبدأ هست، هستِ تو، پدر براي ماسوي!

علي به ديد مصطفي ابوتراب مي شود

ابوتراب اين زمان وجود اطهرت بود

مس دلم به دست تو طلاي ناب مي شود

مبدأ عطر معرفت! مرا به صحبتت بخوان

مُصاحِب گل ولا، به حق گلاب مي شود

چه شعله اي است حب تو، بَرَد دل حريق را

محبّ خود ببين شها چگونه آب مي شود

نماز بي ولاي تو عبادتي است بي وضو

كَرائم كلام حق چه خوش جواب مي شود

تو ظاهري ظهور حق مگر براي عاصيان

نفس

و هواي دون بسي حكم حجاب مي شود

هر آن كه مُرد بي ولا، به دور از معارفت

به روز حشر، بي امان، غرق عِتاب مي شود

در اين تهاجم عدو نظر نما به ناصران

عدوي تو به نزد ما يقين مُجاب مي شود

مقصد و كهف امّتي، نصرت حق بيا بيا

«كوچك» تو به نصر دين جزء كِلاب مي شود

در عرفات اين وادي (امام شناسي) اگر كمي فكر كني، مي بيني در آيات ولايت، تصريح به اسم نيست اما توصيف كه ابلغ است، آن هم دهها و صدها توصيف آسماني، مراد را به مريد نشان مي دهد.

روايات، با زمان تقيه ساخته است، فقط مي گويد: «ذكر علي عبادة»

خوب، چرا از ذكر علي عليه السلام دوري كنيم و مروّج آن نباشيم؟

مگر ما براي عبادت خلق نشده ايم؟ (وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ)

و مگر ذكر علي عليه السلام عبادت نيست؟

مي توانيد بگوئيد، شهادت به ولايت عبادت نمي باشد؟

اگر طالب حيات طيبه هستيم تكليف ما اين است، لحظه هاي زندگي را با ياد علي عليه السلام نوراني كنيم، به ويژه لحظات زيباي مقدمات نماز را.

ما از آقاي دكتر تيجاني و ديگر مستبصرين انتظار بيشتري داريم كه در درك مفاهيم بلند فصول ولايت و رسيدن به فهم مراتب و شئون امامت، تلاش و سعي فراوان داشته باشند تا به احاديثي مثل مكتوب ساق عرش «علي ولي الله» است بي توجهي نكنند ايشان گفته است اينكه بر ساق عرش نوشته شده «علي ولي الله» اين بحث ديگري است كه نه براي ما فائده دارد و نه ما را به هدف واقعي مي رساند. (67)

البته ايشان مرد مجاهد و خدمتگزاري است ولي بعضي از مطالبش قابل تأمل مي باشد. ما به ايشان پاسخ مي دهيم كه فهميدن عظمت

ولايت و اينكه مسئله يك مسئله سماوي و الهي است، وظيفه ي همه ي موحّدان است و فائده اش فرار از مرگ جاهليت است، (68) پس مكتوب عرش، كه علي ولي الله است بر معرفت موحّد مي افزايد موحّد از عرش درس گرفته بر قلبش مي نويسد «علي ولي الله» و اين ذكر مقدس از قلب به زبان جاري مي گردد و حيات طيبه و زندگي همراه با بهترين آرامش ها را به او هديه مي نمايد.

آقاي تيجاني مي داند كه ذيل آيه ي شريفه ي «هُوَ الَّذِي أَيَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِينَ (69) از ابي هريره و انس بن مالك از رسول خدا صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم آمده است: شب معراج ديدم به ساق عرش نوشته شده:

لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ أَيَّدْتُهُ بِعَلِيٍّ (يعني به وسيله ي علي پيامبر را تأييد نمودم) (70)

در شواهد التنزيل حاكم حسكاني ذيل آيه ي شريفه ي «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْري فَإِنَّ لَهُ مَعيشَةً ضَنْكاً وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمي» (71)

كلمه ي «ذِكْري» را به ولايت علي عليه السلام معنا نموده و از جابر بن عبدالله نقل مي كند، كه رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: ُ مَنْ أَبْغَضَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ بَعَثَهُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَهُودِيّا

چرا دشمنان اهلبيت عليهم السلام يهودي وارد محشر مي شوند؟

شايد به اين دليل باشد كه خط دشمني با اهل بيت عليهم السلام اول از يهود ترسيم و تصويب شده است.

و امروزه مي بينيم خطوط انحرافي و مقابل قرآن و عترت از يهود درس گرفته و تغذيه مي شوند.

خلاصه تبليغات يهود عليه اهل بيت بر فكر بعضي اثر مي گذارد و لذا يهودي وارد محشر مي گردند.

پس «ذِكْرُ عَلِيٍّ عِبَادَة» بايد به ما بفهماند كه نبايد از

كاروان ذاكرين و خاشعين در برابر ولايت دور و جدا باشيم.

ذكر علي عليه السلام جهادي است در برابر آنها كه قرآن مي فرمايد: «ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كَرِهُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ (72)

از امامت و ولايت كراهت دارند با اينكه اين مقام بزرگ از خداوند متعال به اهلبيت عليهم السلام رسيده است.

آيا جهاد در اسلام واجب نيست؟

آيا بي توجهي به تلاش دشمن در خاموش كردن «نُورَ اللَّهِ» بي توجهي به امر به معروف و نهي از منكر و احكام آن محسوب نمي شود؟

انتظار از متفكران و انديشمندان شيعه است كه به تبيين آيات ولايت پرداخته، روايات فضائل را تشريح نموده، مردم به ويژه مستبصرين را به بزرگي هاي اهلبيت بيش از پيش آشنا سازند.

انتظار از حوزه هاي علميه شيعه است كه قبل از فقه (احكام شرعيه فرعيه) و اصول فقه، به دانشجويان علوم اسلامي، آيات ولايت و روايات معتبره شؤون امامت را تدريس نمايند و عقائد طلاب و سربازان حضرت ولي عصر (عجل الله تعالي فرجه الشريف) را قوي و استوار سازند.

انتظار از جامعه ي وعاظ و سخنوران مذهبي است كه قبل از پرداختن به هر موضوعي به علت مبقيه دين بپردازند و در بيان فضائل اهلبيت عليهم السلام با بيان جامع و مستدَل تلاش و جديت نمايند.

انبياء بدان پرداخته اند. پيروان انبياء و موحّدان عالم نيز بايد به اين دستگيره ي نجات متمسّك باشند.

سوالي شد شب معراج اي دوست!

اگر داني تو آن را بَه چه نيكوست

محمد انبياء را گشت سائل

به چه محور همه باشيد مايل

تمامي از محمد نام بردند

به او قلب مطهر را سپردند

ز بعد او همه گفتند مولا

علي باشد، ز حق حبّش تمنا

علي مرشد براي انبياء بود

علي مسند نشين إنّما بود

امامت بهر دين اكمال باشد

تديّن بي علي اضلال باشد

علي مشكل گشاي كشور دل

از او بحر معارف گشت حاصل

در حصن توحيد و دژ استوار لا إله إلّا الله، عامل امنيت و آرامش خواهد بود.

و مي بينيم اين امنيت و آرامش در حديث امام رضا عليه السلام مشروط به قبول ولايت مي باشد.

و نمايندگان او ناشي مي شود.

بشريت اگر طالب سعادت باشد، بايد به ولايت عترت عليهم السلام پاسخ مثبت بدهد.

مكتب غني علوي كه از ناداني و ناداري به دور است، اگر منظور نظر انسانها قرار بگيرد، جامعه به سوي غناي مادي و معنوي رهسپار شده و امنيت و سعادت را به خوبي مي يابد.

عمل، به استضعاف كشيده شده، گاهي حتي بلندگوي بيگانه گشته اند.

الان كه به تنظيم اين سطور مشغولم، ميلاد مادر خوبيها، كوثر پيامبر صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم حضرت فاطمه زهرا عليها السلام در پيش است.

فكر مي كنم مسلمانان چه ندارند، وقتي در حيات حضرت فاطمه زهرا عليها السلام مطالعه مي كنيم به سرچشمه ي خوبيها مي رسيم. آيا اين بانوي مكرمه، مادر مسلمين نمي باشد؟

در عظمت اين مادر همين بس كه در حديث قدسي (86) آمده: اگر فاطمه نبود پيامبر صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم و علي عليه السلام را خلق نمي كردم.

در حديث قدسي ناب و طهور

هست نعت آل احمد در ظهور

حق تعالي خلقت ارض و سما

كرده بهر نور پاك مصطفي

علت غايي وجود نور اوست

مظهر دادار، وصفش بس نكوست

عالي اعلي اميرالمؤمنين

هادي راه و امين مرسلين

گر به عالم خلقتش امضاء نشد

خلقت نور نخست اجرا نشد

فاطمه خيرالنساء باشد ثمر

هست در وصفش حديث معتبر

آن خبر شهرت به (لولا) آمده

در بيان وصف زهرا آمده

گر خدا بر خلقتش قصدي نداشت

خلقت احمد به دفتر كي نگاشت

خلقت نور علي هم بهر اوست

او براي خلق عالم آبروست

فاطمه باشد ثمر در اين ميان

وصف او گويد خدا با اين بيان

سوره كوثر همين را بازگوست

در بيان مجد او خوش گفتگوست

گر نبودي ميل و اميد ثمر

كي نشاندي باغبان بيخ شجر

آن شجر بهر ثمر آمد پديد

حق كمال دين خود در آن بديد

مظهر مكر الهي اوستي

عصمت الله و مطيع هوستي

باغ دين با ذكر او پاينده شد

شيعه از فرياد او يابنده شد

مگر ما مي توانيم با اين كلمات، حقّ (كلمات الله) را اداء كنيم و بزرگي آنان را شرح نمائيم؟

آيات و رواياتي كه در اين نوشته مي خوانيد و هر آنچه از بيان خود

آن حضرات در توصيف خودشان آمده است بيان و شرح واقعي آن حوصله و ظرفيت فراوان مي طلبد و توفيق الهي مي خواهد.

تازه بايد بگوئيم؛ آب دريا را اگر نتوان كشيد …

يك مطلب در نشان دادن بزرگي مكتب ولايت، خوب است گفته شود، و آن اين است كه اين مكتب پدر و مادر دارد!!

يعني طريق آل ابراهيم (عترت طاهرين) طريق و روش با اصالتي است كه ريشه در اعماق جانها و فطرت ها دارد؛ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها (87)

بهترين رنگ الهي، برترين عطر آسماني در اين مكتب يافت مي شود؛ «صبغة الله و من احسن من الله صبغةً» (88)

پدر اين مكتب خاتم الانبياء محمد (صلي الله عليه و آله) و علي مرتضي (صلوات الله عليه) دو دستگيره نجات بشريت و مادر اين مكتب فاطمه زهرا عليها السلام است.

در برابر آب بايستيد و نام محمد و علي و فاطمه و حسن و حسين (صلوات الله عليهم أجمعين) را ببريد، ملكولهاي آب، خبردار به نظام واحد قيام نموده، به نمايندگان خداوند احترام مي كنند. (89)

عالَم جماد، نبات و حيوان در حدّ وجودي خود به علت غائي هستي تعظيم مي نمايند.

امّا چرا و چگونه انسان به پدر و مادرش بي اعتنا گشته، عوض احسان به والدين، سنگ جفا به سعادت خود مي زند؟

آيا انسان نبايد فكر كند كه خاصيت اين سنگ زدنها چه مي شود؟

آيا انسان به امنيت و سعادت خود لطمه وارد نمي كند؟

آيا اين انحطاط از كدامين علت براي جامعه مسلمين به وجود آمده است؟

مكتبي كه امنيت دارد، سعادت دارد پس به چه علت مريدانش غالباً به شقاوت و بدبختي گرفتارند؟

راستي چرا اين چنين شده است؟

ما براي درمان دردهاي فردي و اجتماعي، دنيوي و اخروي

به جز عمل صالح (بعد از مؤمن شدن) چيزي را سراغ نداريم.

و عمل صالح، توجه به صلوة وسطي است كه وجود مطهر اميرالمؤمنين است؛ «حافِظُوا عَلَي الصَّلَواتِ وَ الصَّلاةِ الْوُسْطي» (90)

بيائيد به نماز ولايت، خصوص ولايت علي بن ابي طالب عليه السلام توجه فراوان داشته باشيم.

چرا در گوش طفل شيرخواره بايد اذان بگويند، فقرات اذان و اقامه، اقامه نماز ولايت است، وجود طفل با كلمات مقدسه از انحراف دور مي گردد.

سرازير مي گردد.

الله اكبر، الله اكبر كه با اين عظمت، با جُهّال و اهل غفلت نشست و برخاست مي كردند و از خود تواضع و فروتني نشان مي دادند.

الله اكبر، الله اكبر كه خُلقشان مثل خَلقشان عظيم و بزرگ بود و با پائين ترين خَلق صبوري مي نمودند و دلي را نمي شكستند.

الله اكبر، الله اكبر كه حقشان پايمان شد ولي حقوق بشر را حتي در زمان استضعاف براي بشريت ترسيم كردند.

الله اكبر، الله اكبر (علي عليه السلام صوت العدالة الانسانيه)، برتر و بالاتر از آنچه در 1945 ميلادي به نام حقوق بشر در اروپا تصويب گرديد، حقوق بشر را عملاً تدريس نمود، همان را مي گويم كه از گريه يتيم گريه مي كرد و از ستم در حق يهوديه فرياد بر مي داشت.

توئي كه زيارت جامعه مي خواني و نماز ولايت را اقامه مي كني، تنها نيستي كه الله اكبر مي گويي بلكه تمام موجودات به اين عظمت روح و بزرگي اخلاق، الله اكبر مي گويند.

پس الله اكبرها پاسخگوي شبهه افكنان پيرامون ولايت و شئون اهلبيت عليهم السلام است.

در اينجا زائر از خداشناسي به امام شناسي مي رسد. البته از معرفت امام و حجت الهي مي توان به معرفت الله رسيد، «مَنْ أَرَادَ اللَّهَ بَدَأَ بِكُمْ» شاهد اين مطلب است.

بزرگي علم، قدرت و جاه و جلال علي عليه السلام معرّف بزرگي خداوند است.

اينجا از اثر، پي به مؤثر مي بريم، آيه ي بزرگ خدا كه نشان دهنده علم الله و قدرت الله است، علي عليه السلام مي باشد.

بيائيد علي عليه السلام را بشناسيم تا خداي را بشناسيم.

امروز نماينده ي حضرت علي عليه السلام، حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) ناشناخته مانده است.

براي شناخت حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) نيز خداشناسي لازم است.

مسلمانان وقتي

الله اكبر را فهميدند، به علم و قدرت نماينده او در اين زمان واقف مي شوند.

مگر مي شود خداي اكبر نماينده (نمايش دهنده) علم و قدرت نداشته باشد؟

كسب معرفت الله كه «مأمور به» است از كجا غير از نگاه به عظمت نماينده ي او محقق مي شود؟

اگر زمين خالي از حجت الهي باشد، اين بدين معناست كه آئينه ي خدانمايي وجود ندارد و كسب معرفت الله وظيفه ي انسانها نيست و اين با ادله ي عقلي و نقلي منافات دارد.

در خاتمه، بنا به امر و دستور «فَاذْكُرُوا آلاءَ اللَّهِ» به ياد حجت يزدان، ولي دوران، حضرت ولي عصر امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) اشعاري ارائه مي گردد.

نقدي بر انديشه هاي شبستري- فارسي.

11. انتخاب برترين سيستم- نقد افكار ماركسيستي- ويرايش جديد- فارسي.

12. عبور از پرتگاه- ميزگرد و نشستني با دكتر تيجاني- عربي و فارسي.

13. نصيحتي الي شيخ الوهابية- عربي، فارسي، انگليسي، فرانسه، اردو و روسي.

14. خصائص الامراء (قسمت دوم).

15. و ده ها كتاب ديگر.

ضمناً از معظم له ده ها مقاله جهت همايش هاي علمي در دانشگاه هاي داخلي و خارجي، روزنامه ها، مجلات و سايتهاي مختلف تدوين گرديده، كه با توفيق الهي در مجموعه اي كامل تنظيم و در چند مرحله چاپ و منتشر مي گردد.

30 (كساني كه گفتند پروردگار ما خداوند يگانه است سپس استقامت كردند)

(21). فتح 26 (و (در مقابل) خداوند آرامش را بر رسول خود و مؤمنان نازل فرمود، آنها را به كلمه تقوي ملزم ساخت.)

(22). آل عمران، 39-45

(23). بقره، 37 – بقره، 124

(24). زخرف، 28

(25). مائده، 35

(26). و يا اعتقاد به اسلام با قبول ولايت شما كامل و تمام مي شود، همانطور كه قرآن پس از ابلاغ ولايت مي فرمايد:

الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتي

(27). البرهان، ج 7، ص 243

(28). زيارت وارث

(29). جمعه، 9 (اي كساني كه ايمان آورده ايد! هنگامي كه براي نماز روز جمعه اذان گفته مي شود به سوي ذكر خدا بشتابيد.)

(30). بقره، 2

(31). زخرف، 28 (او كلمه ي توحيد را كلمه ي باقيه در اعقاب خود قرار داد.)

(32). هود، 86

(33). الرحمن، 27-26 (تمام كساني كه روي آن (زمين) هستند فاني مي شوند، و تنها وجه خدا باقي مي ماند.)

(34). احزاب، 33

(35). واقعه، 79

(36). بقره، 2

(37). رعد، 43 – عن ابي سعيد خدري قال: سألت رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم عن قول الله تعالي: «و من عنده علم الكتاب» قال: «ذلك اخي علي بن ابي طالب»

(شواهد التنزيل، جلد 1، صفحه ِ 307، همراه چهار روايت ديگر به نقل از عبدالله بن عطا، ابن حنفيه، ابن عباس، ابي صالح)

(38). اعراف، 43

(39). قال رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم: إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ عزّوجلّ وَ عِتْرَتِي كِتَابُ اللَّهِ حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السَّمَاءِ إِلَي الْأَرْضِ وَ عِتْرَتِي أَهْلُ بَيْتِي وَ إِنَّ اللَّطِيفَ الْخَبِيرَ أَخْبَرَنِي أَنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّي يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ فَانْظُرُوا مَا ذَا تَخْلُفُونِّي فِيهِمَا

(مسند احمد، جلد 3، صفحه ي 18، و جلد 2، صفحه ي

17/ كنزل العمال، متقي هندي، حديث 944 و احاديث بعد از آن)

عن زيد بن ارقم قال: قام رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم يوماً خطيباً فحمدالله و اثني عليه ثم قال: ألا أيُّهَا النّاسُ، فَإِنَّما أنا بَشَرٌ يوشِكُ أن يَأتِيَ رَسولُ رَبّي فَاجيبَ، وأنَا تارِكٌ فيكُمُ ثِقلَينِ أوَّلُهُما كِتابُ اللّهِ، فيهِ الهُدي وَالنّورُ، فَخُذوا بِكِتابِ اللّهِ وَاستَمسِكوا بِه فَحَثَّ عَلَي كِتَابِ اللَّهِ وَ رَغَّبَ فِيهِ.

ثُمَّ قَالَ: وَ أَهْلُ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي

صحيح مسلم، طبع سعودي، كتاب فضائل الصحابه، باب من فضائل علي بن ابي طالب عليه السلام

سنن دارمي، دارالكتب العربي، جلد 2، صفحه ي 524، حديث 3316

قال رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم: … فَانْظُرُوا كَيْفَ تَخْلُفُونِّي فِي الثَّقَلَيْنِ؟ قَالُوا وَ مَا الثَّقَلَيْنِ، يَا رَسُولَ اللَّهِ؟! قال: كِتَابُ اللَّهِ طَرَفُهُ بِيَدِ اللَّهِ وَ طَرَفُهُ بِأَيْدِيكُمْ فَاسْتَمْسِكُوا بِهِ وَ لَا تَضِلُّوا وَ الْآخَرُ عِتْرَتِي و إِنَّ اللَّطِيفَ الْخَبِيرَ نبأني أَنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّي يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ فسألت ذلك لهما ربي فلا تقدموها فتهلكوا و لا تقصروا عنهما فتهلكوا و لا تعلوهم فَإِنَّهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ مَنْ كُنْتُ أَوْلَي بِهِ مِنْ نَفْسِهِ فَعَلِيٌّ وليه اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ.

كنزالعمال، متقي هندي، حديث 957

(40). بقره، 143 (شما را امت ميانه اي قرار داديم (در حد اعتدال كه ميان افراط و تفريط هستيد) تا گواه بر مردم باشيد.)

(41). البرهان، ج 1، ص 344 (ما امت ميانه هستيم).

(42). اسد الغابه، ج 4، ص 31

(43). حج، 27 (و مردم را دعوت عمومي به حج كن تا پياده و سواره بر مركبهاي لاغر از

هر راه دور (به سوي تو) بيايند.)

(44). حمد، 6

(45). نساء، 59

(46). ابراهيم، 37 – تفسير نورالثقلين، ج 6، ص 111 را نگاه كنيد (پروردگارا من بعضي از فرزندانم را در سرزمين بي آب و علفي در كنار خانه اي كه حرم تو است ساكن ساختم تا نماز را بر پاي دارند، تو قلبهاي گروهي از مردم را متوجه آنها ساز.)

(47). ابراهيم، 37

(48). قال رسول الله صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم: «مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً».

اين روايت و نظائر معنوي آن: (بِغَيْرِ إِمَامٍ، لَيْسَ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ، و …) در مدارك عامّه نظير: صحيح مسلم، ج 3، ص 1478؛ كتاب الامارة؛ تفسير ابن كثير، ذيل آيه ي شريفه ي «أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ؛ ينابيع المودة، ج 3، ص 456 نقل شده است.

(49). نورالثقلين، ج 3، ص 490، ذيل آيه ي شريفه ي 35 ابراهيم

(50). توبه، 119 (فخر رازي مفسر معروف عامه مي نويسد: «كسي كه جايزالخطاست واجب است به كسي كه معصوم است اقتدا كند و معصومين همان كساني هستند كه خداوند آنان را صادقين ناميده است؛ لذا اين آيه دلالت مي كند بر اين كه افراد جايز الخطا واجب است كه با معصومان از خطا، همراه باشند تا اينان، مانع خطاي آنان بشوند و اين معنا، در هر زماني ثابت است؛ لذا در هر زماني بايد معصومي وجود داشته باشد و إلا اين دستور، تكليف به ما لايطاق است.»

تفسير رازي، جلد 16، صفحه ي 221

مصادري همچون:

شواهد التنزيل، جلد 1، صفحه ي 259، حديث 350 الي 357،

تاريخ مدينه ي دمشق، ترجمه ي علي بن ابي طالب عليه السلام، ج 42، ص 361؛

مناقب خوارزمي، منقبت 273؛ فتح

القدير شوكاني، ج 2، ص 502؛

صواعق المحرقه ابن حجر، ص 150؛

ينابيع المودة، ج 1، ص 348 و 358؛

الدرالمنثور سيوطي ج 4، ص 316؛

روح المعاني آلوسي، ج 11، ص 40

و … به انحصار مفهوم «صادقين» در وجود مقدّس اهل بيت پيامبر اكرم صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم اذعان نموده اند.

(51). آل عمران، 191

(52). اعراف، 69 (پس نعمتهاي خدا را به ياد آوريد.)

(53). آل عمران، 164

(54). زخرف، 45، شواهد التنزيل، ج 2، ص 156

(55). اشاره به آيه ي نور، سوره ي نور

(56). آل عمران،61

(57). قصص، 5 (اراده ي ما بر اين قرار گرفته است كه به مستضعفين منت گذاريم، و آنها را پيشوايان و وارثين روي زمين قرار دهيم.)

(58). مائده، 67 (و اگر تبليغ ولايت ننمايي رسالت او را انجام نداده اي.)

(59). تفسير ثعلبي، ج 8، ص 61

(60). بحارالانوار، ج 23، ص 235

(61). صافات، 24 (آنان را متوقف كنيد زيرا مسؤولند. بعضي جاها «وقف» به معني متعدي مي آيد و بعضي جاها لازم استعمال مي شود، مصدر متعدي وقف است و مصدر لازم وقوف.)

(62). الرحمن، 27

(63). ينابيع المودة، ج 2، ص 76 و 229 – كنزل العمال، حديث 32894

(64). ينابيع المودة، ج 2، ص 79، ناشر: دارالاسوه

(65). ينابيع المودة، ج 1، ص 370، ناشر: دارالاسوه

(66). قدر، 1

(67). اهلبيت كليد مشكلها، ص 226

(68). اشاره به حديث «من مات» كه در صفحه ي 28 مدرك آن را آورديم.

(69). انفال، 62 (او همان كسي است كه تو را با ياري خود و مؤمنان تقويت كرد.)

(70). شواهد التنزيل، ج 1، ص 224

(71). طه، 124، شواهد التنزيل، ج 1، ص 378

(72). محمد، 9

(73). زخرف، 45

(74). شواهد التنزيل، ج 2، ص 159

(75). مائده، 5

(76). نورالثقلين، ج 2، ص 200

(77).

بقره، 126

(78). ابراهيم، 35

(79). آل عمران، 97

(80). رعد، 28

(81). اشاره به حديث سلسلة الذهب:

قال علي بن موسي الرضا عليه السلام: سَمِعْتُ أَبِي مُوسَي بْنَ جَعْفَرٍ يَقُولُ سَمِعْتُ أَبِي جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ عليه السلام يَقُولُ سَمِعْتُ أَبِي مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ عليه السلام يَقُولُ سَمِعْتُ أَبِي عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ يَقُولُ سَمِعْتُ أَبِي الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ عليه السلام يَقُولُ سَمِعْتُ أَبِي أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ عليه السلام يَقُولُ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلي الله عليه و آله يَقُولُ سَمِعْتُ جَبْرَئِيلَ عليه السلام يَقُولُ سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ:

«لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حِصْنِي فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِي أَمِنَ مِنْ عَذَابِي فَلَمَّا مَرَّتِ الرَّاحِلَةُ نَادَانَا بِشُرُوطِهَا وَ أَنَا مِنْ شُرُوطِهَا»:

«لا اله الّا الله دژ محكمي من است؛ پس هر كس كه در قلعه و دژ من در آيد، از عذابم در امان است». پس چون مركب حضرت حركت نمود، بر ما (محدثان نيشابور) بانگ بر آورد: «به شروطش و من از شروط آنم». بحارالانوار، جلد 49، صفحه ي 123

(82). سوره نور، آيه نور

(83). اعراف، 157

(84). فرقان، 48 و 49

(85). اسراء 9

(86). جنة العاصمه، آيت الله ميرجهاني (قدس سره)، ص 149

(87). روم، 30

(88). بقره، 138

(89). خوانندگان گرامي را به نتايج مطالعات دكتر اِموتو، دانشمند ژاپني پيرامون تأثير كلمات و اخلاق و ضمير انسان بر آب ارجاع مي دهيم.

(90). بقره، 238

(91). رسول خدا صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: هر كه فرزندي از او متولد شد، بايد كه اذان در گوش راست او و اقامه در گوش چپ او بگويد، اين كار باعث مي شود او از شرّ شيطان در امان باشد.

حلية المتقين، ص 124

92. صواعق المحرقه، ج 2، ص 260